﷽

پایان جهان

The End of The World

یوسف گم گشته بازآید به کنعان غم مخور
کلبه احزان شود روزی گلستان غم مخور
ای دل غمدیده حالت به شود دل بد مکن
وین سر شوریده باز آید به سامان غم مخور
گر بهار عمر باشد باز بر تخت چمن
چتر گل در سر کشی ای مرغ خوشخوان غم مخور
دور گردون گر دو روزی بر مراد ما نرفت
دائما یکسان نباشد حال دوران غم مخور
هان مشو نومید چون واقف نه‌ای از سر غیب
باشد اندر پرده بازیهای پنهان غم مخور
ای دل ار سیل فنا بنیاد هستی بر کند
چون تو را نوح است کشتیبان ز طوفان غم مخور
در بیابان گر به شوق کعبه خواهی زد قدم
سرزنشها گر کند خار مغیلان غم مخور
گر چه منزل بس خطرناک است و مقصد بس بعید
هیچ راهی نیست کان را نیست پایان غم مخور
حال ما در فرقت جانان و ابرام رقیب
جمله می‌داند خدای حال گردان غم مخور
حافظا در کنج فقر و خلوت شبهای تار
تا بود وردت دعا و درس قرآن غم مخور

گشایش - پیدایش

جنگ بزرگ - جوشن کبیر - الملحمة الكبرى

جوشَن یا خِفتان پوششی است از زره‌های فلزی که سربازان به تن می‌کنند. پولک‌های فلزی جوشن با حلقه به هم متصل می‌شوند. به پولک‌های آهنی و فولادین که جوشن از آن تشکیل می‌یابد غیبه گفته می‌شود. جوشن در هزاره نخست پیش از میلاد ابداع شد اما محل و زمان دقیق ابداع آن مشخص نیست.

در صورت فلزی بودن پولک‌ها بیشتر به آن جوشن و در صورتی که جنس لایه محافظ از پشم و ابریشم باشد بیشتر به آن خفتان گفته می‌شود. واژه‌های قزاگند، گَبر، و پنام هم مترادف‌های خفتان هستند. خفتان جامه‌ای هنگفت و ستبر بوده است از ابریشم یا پشم و شمشیرِ زننده بر آن می‌لغزیده و اثر نمی‌کرده است.




المعید ؛ از صفات خدای بزرگ است زیرا او خلق را می آفریندو زنده می کند و سپس آنان را می میراند و آنگاه به قیامت بازمی گرداند.

تقریباً در نظر همه مفسّران، «بَدَءَ» و «أبْدَءَ» که عموماً با «إِبْتَدءَ» هم‌گون شمرده می‌شود، به یک معنی‌اند

«یَبْدَءُ الخَلق » بر «از نیستی به هستی آوردن» دلالت دارد

آفرینش دوباره آدمیان نیز یکی از مضامین اساسی قرآن است. خداوند، هم‌چنان‌که بندگان را یک بار آفریده، در روز بازپسین بار دیگر آنها را زنده خواهد کرد و رستاخیز ْ «آفرینش دوم » یا «تولّد دوم » (ألنَّشْأةَالا´خِرَةَ، «ألنَّشْأَةَ الاُخْرَی،» است در مقابل آفرینش اوّل («النشأةَ الأُولی »

هم‌سان شمردن این دو آفرینش بی‌جهت نیست: دلیل امکان آفرینش دوم، هم‌چنان‌که چند بار گفته شده

، در خودِ آفرینش اول وجود دارد. معنی آفرینشِ دوباره ـ

سِفر پیدایش (سِفر در عبری به‌معنی کتاب بزرگ) یا برشیت (به عبری: בראשית)، نخستین بخش از کتاب مقدس عبری مشتمل بر پنجاه فصل و نخستین کتاب از «اسفار پنجگانه» یا تورات است. در این کتاب روایت آفرینش عالم هستی توسط خداوند و برخی از معروفترین داستان‌های عهد عتیق، همچون آدم و حوا، هابیل و قابیل، کشتی نوح، برج بابل، یوسف و شه‌پدران گفته شده‌است. در پیدایش آمده‌است که چگونه خدا گیتی را از هیچ می‌آفریند هر چند دیدگاهی که خدا گیتی را از هیچ آفرید، امروزه از اصول مرکزی در هر سه دینِ یهودیت، مسیحیت و اسلام است

ر هر صورت، اسم فاعل «اَلْمُعید» در فهرست‌های اسماء الله برای بیان همین آفرینش دوباره و معمولاً همراه با «المُبْدءِ» ذکر شده است. البتّه درباره این اسم شاید بتوان این سؤال را مطرح کرد که وسعت دامنه این «اعاده»، که به قدرت الهی انجام می‌گیرد، چیست؟

مطالبی که در این کتاب آمده عبارت اند از آغاز تاریخ بشر، آغاز هنر و صنایع دستی، چگونگی پیدایش زبانها و قوم‌های گوناگون

ARMAGEDDON - THE GREAT WAR

Al-Malḥamat Al-Kubrā (Arabic: الملحمة الكبرى) is an apocalyptic great battle to occur in the end times according to Islamic eschatology. The Malhama Al-Kubra is prophesied to be the most brutal battle in human history. It generally corresponds to the battle of Armageddon in Christian eschatology, and occurs soon before the emergence of the Dajjal (Antichrist).

Al-Malḥamat Al-Kubrā literally means The Greatest Battle. In Arabic malḥama or malḥamat (plural malāḥim) can signify a fierce war with considerable atrocities and killing, a similar battle within such a war, bloody combat, or massacre.

In the plural form Malāḥim also came to signify a distinct genre of hadith narrations concerning prophecies of apocalyptic wars and battles. Kubrā is the feminine superlative degree version of the word kabīr, which signifies immensity or greatness. The prefixed article al- makes both words in the phrase definite and further signifies the singular immensity of the phrase.

Some contemporary exegetes have linked the Malhama Al-Kubra to nuclear war but essentially it means Armageddon.

یدایش به نظر می‌رسد در اطراف عبارت تکرار شده الله تلئوتو (elleh toledot)، به معنای "این نسل‌ها هستند" باشد؛ با اولین استفاده از عبارت به "نسل (آفرینش)های بهشت و زمین" و افراد باقی مانده (نوح، "پسران نوح" "، سم، و … تا یعقوب).